Rozdział 7 "Nie chcę cię stracić"

  ! zmieniłam w pewnym stopniu 6 rozdział, jest on teraz bardziej jasny, więc jeśli macie czas warto przeczytać go jeszcze raz

Do domu dojechałam w niecałe 15 minut. Dochodziła osiemnasta, a to oznaczało, że mam jeszcze chwilę czasu, bo z Zaynem umówiłam się na dziewiętnastą. Zagotowałam wodę na kawę, włączyłam laptopa i odpaliłam płytę Lany Del Rey, wybrałam kawałek pt. „Gods and Monsters”. Usłyszałam, że gotuje się woda, więc poszłam zaparzyć sobie kawę, po chwili włączyłam Internet  i zalogowałam się na Facebooku i Twitterze. Na tablicy na FB przeważały nowe albumy wakacyjnych zdjęć – z zagranicznych wycieczek czy letnich imprez, w sumie nic konkretnego, więc przełączyłam się na Twittera. Od razu zauważyłam „spam” Directioners, początkowo nie wiedziałam o co chodzi, ale po przeczytaniu paru tweetów mnie oświeciło – dzisiaj była premiera nowego singla chłopaków - „Little Things”. Jak ja mogłam o tym zapomnieć? Nie tracąc już więcej czasu, czym prędzej weszłam na Youtube i w pasku wyszukiwania wpisałam „One Direction – Little Things”. Kliknęłam na podgląd lirycs video. Kawałek rozpoczynał się delikatnie, było słychać tylko dźwięki gitary. Piosenkę zaczynał Zayn, poczułam ciary na plecach... Potem wchodził z tym swoim delikatnym głosem Liam. Poczułam jak po policzku spływa mi łza, a potem następna… Piękna piosenka, to było bardziej niż piękne, ale zabrało mi w tym momencie mowę, więc i tak nie mogłam wymyśleć nic bardziej sensownego. Refren należał do Zayna i Liama, po nich był Lou i ten jego słodki głosik. Po Louisie był zachrypnięty głos Harrego. Coraz lepiej. Przedostatnie solo należało do Nialla, jego: 

You'll never love yourself half as much as I love you.
You'll never treat yourself right, darlin' but I want you to.
If I let you know, I'm here for you, maybe you'll love yourself,
Like I love you.
 rozłożyło mnie na łopatki, ryczałam jak małe dziecko, łzy spływały mi na klawiaturę laptopa. Sięgnęłam po chusteczki.

- I to się nazywa tekst piosenki. Napisać piosenkę wychwalającą wszystkie słabe punkty dziewczyn. - wycierając łzy przewróciłam oczami i uśmiechnęłam się sama do siebie. Włączyłam kolejną piosenkę Lany i dalej przeglądałam timeline Twittera. Dostrzegłam twitlongera jakiejś dziewczyny, kliknęłam w link...  To był list, cudowny list, list ostatnich słów.

- "... ma raka" - przeczytałam i zalałam się falą płaczu. - To nie dzieje się na serio!  - krzyknęłam w myślach z przerażeniem.Ponownie nie mogłam wykrztusić z siebie słowa. On umierał. Ryczałam. Znowu.

- Jezu, nie. - pomyślałam, a przed oczami stanęły mi obrazy z przed roku, gdy zginęła moja koleżanka. Nie mogłam opanować płaczu, a było już za piętnaście dziewiętnasta. 

- Wiem co czujesz, przynajmniej po części - chciałam napisać to tej dziewczynie. - To co się przeżywa, gdy stracisz kogoś bliskiego jest nie do opisania. To po prostu straszne. W takich momentach chyba nic nie jest w stanie ci pomóc, samemu trzeba znaleźć sposób na poradzenie sobie z tym. Tyle, że to nie takie proste, tym bardziej, gdy myśl o niej/nim męczy cię dniami i nocami, nie możesz zasnąć mając przed oczami jej/jego twarz. Gdy zamykasz oczy widzisz tylko jej/jego imię. Modlisz się, czasem pomaga. Daje chwilę wyciszenia ciała i umysłu. Jednak nie wszystkie noce są takie spokojne, zdarzają się też te nieprzespane, gdzie nieprzerwanie wylewasz z siebie w poduszkę łzy i rozpacz. Łzy to naturalny odruch. Powinny obmywać z ciebie cały ból, żal, smutek, ale czasem ze łzami z naszego ciała wydobywają się tylko substancje chemiczne, ich materialna cześć, a emocje nadal tkwią w sercu z głęboko zapuszczonymi korzeniami, których wyrwanie zajmie jeszcze sporo czasu. Nie raz chcesz się powstrzymać od płaczu, myśląc, że przecież on/ona nie chciałaby/chciałby byś tak spędzał swoje najbliższe dni. Ale to jest silniejsze... Z rozmyślań i wspomnień wyrwał mnie dzwonek telefonu, na wyświetlaczu pojawiło się zdjęcia Zayna. Poczułam mocne ukłucie w sercu, wzięłam głęboki oddech i kliknęłam 'odbierz'.

- Cześć Zayn, coś się stało? - odezwałam się zamyślonym głosem.

- No hej Estella, jest dziesięć po, a ciebie nie ma na Skype, nie wiedziałem co się stało, więc zadzwoniłem. - odparł.- Wszystko ok? Masz taki smutny głos. - dodał po chwili.

- Szlag. Czemu on zawsze musi wszystko wyczuć? - pomyślałam.

- Tak, jasne. - skłamałam. A może nie? Przecież nic mi nie było... Prawda? - głupio pytałam się sama siebie.

- Jest dobrze, po prostu wzruszyłam się... waszą piosenką.  Mimo, że go nie widziałam poczułam, że się delikatnie uśmiecha.

- Doprawdy? Oh, to miło. Przełączamy się na Skype?

- Tak, oczywiście. - rozłączyłam się.

- Co z tobą Johnson? Nie umiesz uzewnętrzniać się z uczuciami, czy jak? Czyżbyś nie rozumiała sama siebie? 

- Nie, to nie to. Po prostu nie chcę go obarczać swoimi problemami.

- Obarczać swoimi problemami? - powtórzył mój wewnętrzny głos. - W końcu to twój przyjaciel. A ty zachowujesz się jakbyś nie miała do niego zaufania albo nie potrafiła wydusić z siebie tego co czujesz.

- A może nie potrafię? - odparłam z wyrzutem. Głos nie odpowiedział.

Bo czasem już brakuje sił, by rano otworzyć oczy, znowu wstać i być, ciągnąć życie za włosy. Potykać się o czyjeś buty i własne słowa. Uwierzyć, że… a potem tego żałować. *¹

Wstałam z krzesła, pomknęłam szybkim krokiem na dół do łazienki, żeby poprawić makijaż. Rozmazany tusz wokół linii oczu i podkrążone oczy nie były najlepszym widokiem. Idąc do góry zabrałam z kuchni sok pomarańczowy i wróciłam do siebie do pokoju.
Zalogowałam się na Skype. Nie upłynęła nawet minuta jak na pulpicie wyskoczyło okienko z prośbą o połączenie. Odebrałam. Tak jak się spodziewałam miał wesołą minę. Moja twarz starała się zawtórować za nim delikatny uśmiech.

- Cześć. - odezwał się pierwszy. Nie zdążyłam mu odpowiedzieć, łzy były pierwsze.

Cier­pię na aryt­mię uczu­cia. Mam stwar­dnienie roz­siane emoc­ji. I nieuleczalną wiarę, że kiedyś mi to minie.*²

-Estella, co się dzieje? - zapytał zatroskanym głosem. - Wiedziałem! - powiedział nie biorąc oddechu. - Wiedziałem, że coś jest na rzeczy, gdy odebrałaś takim głosem. - powtórzył nieco spokojniej. Cisza wypełniła w pełni cztery ściany mojego pokoju. Milczałam, bo mój mózg nie potrafił wymyślić nic sensownego co bym mogła mu odpowiedzieć. 

-Essie? - znowu nic. Próbowałam wykrztusić coś z siebie.

Po chwili namysłu odparł: Cisza przy­jacielu, roz­dziela bar­dziej niż przes­trzeń. Cisza przy­jacielu nie przy­nosi słów, cisza za­bija na­wet myśli. *³ Po wypowiedzeniu tych słów i on zamilkł. 
Nie mogłam. Wiedziałam jakim jest wspaniałym człowiekiem, a przede wszystkim przyjacielem. Dobijająca myśl krążąca w moim umyśle, że mogłabym go stracić rozrywała mnie od środka. Rozryczałam się na dobre.
Czy to jest przyjaźń? czy to jest kochanie? Cierpiałem nieraz, nie myślałem wcale, abym przed tobą szedł wylewać żale.*⁴

- Przepraszam. Przepraszam cię Zayn. Zrobił minę jakby nie zrozumiał tego co do niego powiedziałam. - Nie chcę cię stracić. - wypowiedziałam na głos moje myśli jednocześnie próbując opanować rzekę łez. Na marne.

- Estella, shh... Spokojnie, jestem tu. - jego głos przybrał jedwabistą barwę. - Uspokój się, wszystko będzie dobrze. O nic się nie martw, cokolwiek się stanie będę przy tobie. Zawsze i wszędzie będziesz mogła liczyć na moją pomoc. Obiecuję. Tylko nie płacz już. Proszę. Mówił to z taką troską i przejęciem, serce przepełniało mi się wzruszeniem.
Po chwili płacz prawie ustał, po policzkach spływały mi jedynie pojedyncze łzy. 

- Lepiej? Powiesz mi wreszcie co się stało? Ell, czemu płakałaś? - pytał zdezorientowany.

- Przepraszam... - powtórzyłam setny raz to samo słowo.

- Już ci mówiłem, nie masz za co.

- Owszem, mam. Najpierw duszę w sobie wszystkie emocje przed tobą, tłumacząc sobie to  głupią wymówką, że nie chcę cię martwić, bo masz swoje sprawy, potem wybucham ci falą płaczu, a ty nie wiesz co się dzieje. Wybacz... Chyba nie umiem sobie radzić z własnymi emocjami... - odparłam przecierając oczy.

Było mi głupio.  Było mi tak wstyd. Chwilę przemyślał co powiedziałam i odparł:
Każdy czasem nie radzi sobie ze swoimi emocjami, to zupełnie normalne, naprawdę.

-A co jeśli zdarza ci się to niemal każdego dnia? - zadałam mu pytanie retoryczne, zaczerpnęłam powoli powietrza, a następnie zacytowałam tekst Sylvie Plath, według mnie idealnie wpasowujący się w moją osobę: Zgrzytasz zębami, nienawidząc się za nadwrażliwość i zastanawiając, jak ludzie potrafią znosić miażdżenie swej indywidualności przez tyranizującą maszynę - maszynę przemysłu, państwa czy organizacji - całe swoje życie. 

Spojrzał na mnie nie do końca rozumiejąc czemu to tak przeżywam.

-Za­nim potępisz człowieka za je­go in­ność, zde­finiuj wpierw czym jest nor­malność i po­każ jak sam zgod­nie z nią żyjesz.  *⁵  Jednak zrozumiał sens, przynajmniej po części. Tak czułam się inna. Inna, nie wyjątkowa, i było mi z tym źle.

- Bądź sil­na tak jak ja myślę, że jes­teś. Jes­teś sil­na swoją innością. *⁶ - poradził. Jego nietypowa rada od razu wywołała u mnie nieśmiały uśmiech.

             - Patrzcie, nareszcie się uśmiechnęła! - zażartował. - Zapiszcie to w jakiejś kronice, nastąpił historyczny moment. Wytknęłam mu język.

- Wariat. - powiedziałam na głos.

- Wszys­cy chwi­lami jes­teśmy wariatami. - skomentował.
Pokręciłam głową śmiejąc się z niego.

- To może teraz mi powiesz, co tobą tak wstrząsnęło, że musiałaś tyle łez z siebie wylać? - powiedział nieco ciszej.

- Między innymi to. - powiedziałam, w tym samym czasie wysyłając mu link do twitlongera tej dziewczyny. - Jest po polsku, będę ci tłumaczyć. - chłopak na potwierdzenie kiwnął głową. Tłumaczyłam mu twitlongera, przeszły mnie kilkakrotnie ciarki po plecach, wszystkie wspomnienia ponownie powróciły, tak samo uczucie żalu i współczucia. Parę łez spłynęło na klawiaturę, ale nie rozpłakałam się.

Gdy skończyłam tłumaczyć, powoli spojrzałam się na Zayna. Miał zaszklone oczy, zauważyłam jak wyciera łzę z policzka. Nie krył wzruszenia, podobało mi się to w nim. Przez chwilę milczeliśmy.

- Boże... - wreszcie się odezwał.

- Wiem. -  wykrztusiłam z siebie po chwili. Wiedziałam co ma na myśli, więc tylko przytaknęłam.

- Nie życzę tego najgorszemu wrogowi.

- Ja także.

- Essie...? - głos mu się załamał na moment.

- Tak?

- Przeżyłaś coś takiego? - zapytał nieśmiale cichym głosem. W jego oczach tliło się tyle emocji... Nie umiałam tego opisać. Moje dłonie były tak zimne, łza spłynęła mi po policzku. Szybko chwyciłam chusteczkę i otarłam oczy.

- Nie do końca, ale jednak... - oparłam wreszcie. Nie pośpieszał mnie, ponownie pozwolił przez moment wsłuchiwać się w ciszę. - Rok temu zginęła moja bliska koleżanka... - zamknęłam oczy nie pozwalając, by łzy znów znalazły się na moich policzkach.

- Współczuję. - jego usta wypowiedziały jedno słowo, ale oczy przekazywały ich tysiące. Widziałam jak było mu mnie żal.

- Dziękuję.

- Za co? - zapytał lekko zdezorientowany.

- Za to, że jesteś. - odparłam ściszonym głosem, pozwalając, by moje kąciki ust wykrzywiły się w nieśmiałym uśmiechu.

! jeśli dotarłeś do tego miejsca proszę kliknij u dołu 'przeczytane'.

to dla mnie ważne, bo jest to dla mnie znak, że ktoś czyta moje opowiadanie. 

z góry dzięki. 

 *¹ cytat ze strony http://www.cytaty.info/

*² cytat ze strony http://www.cytaty.info/

*³ cytat autorstwa Haliny Poświatowskiej 

*⁴ A.Mickiewicz frag. wiersza "Niepewność"

*⁵ cytat ze strony http://www.cytaty.info/

*⁶ cytat ze strony http://www.cytaty.info/

___________________________________

nareszcie dodany 7 rozdział w całości.

zaczynałam już wątpić w to, że kiedykolwiek to nastąpi,

 ale w końcu się zmobilizowałam.

jak widzicie zmieniłam zarówno adres bloga 

(żeby nie było wątpliwości, 

kiedyś gottabeyou-opowiadanieo1d.blogspot.com), jak i wygląd.

mam nadzieję, że się wam podoba. hm?

co do rozdziału, to cóż, wydaje mi się, 

że jest całkiem dobry. wiadomo, nie jakiś genialny, ale taki całkiem, całkiem.

dajcie mi czas, poprawie się. wiedzcie, że naprawdę się staram.

mam tyle pomysłów, a tak mało czasu na pisanie, to nie fair.

ale od poniedziałku zaczynam rekolekcje, 

więc jest prawdopodobieństwo, że 8 rozdział dodam do środy. 

czekam na wasze opinie w komentarzach. :) x

ps. jak widzicie zmieniłam imię głównej bohaterki z Eleonora na Estella.

mam nadzieję, że to nie czyni wam żadnej szkody.

jakby co obwiniajcie Dickensa za to, że napisał 'wielkie nadzieje' i to,

 że tak bardzo  polubiłam tą książkę, 

że specjalnie muszę zmieniać imię bohaterki na imię z tej oto książki.